අහස කලුවර වෙලා හොදටෝම. රිදී පාට අතු අතු වගේ විහිදෙන අකුණු ලස්සනට තැනින් තැන මතුවෙනවා. හුළගත් එක්ක හීන් සීතලක්...ඇහි පිල්ලමක් නොගහ ම අහස ඩිහිහා බලන් ඉන්න හිතෙනවා. තව ටිකකින් ලොකු ලොකු වැහි බින්දු එක එක විදිහෙන් හදිස්සියෙන් ඇදවැටෙවි. හැමදාම මේ වැස්ස..ඉවරයක් නෑ.. අහසට මොනව වෙලාද මන්දා..පොළොව ඉරිතැලිල ගස්වල කොළ වේලිලා කාෂ්ඨක අව්ව තියෙද්දිත් මිනිස්සු ඔය විදියටම අහසට බැන්නා මතකයි.මොන දේ කලත් ඇති හොදක් නෑ. මට තනියම අම්ගේඅ හිත එක්ක හිනා යනවා..මගේ හිතත් හරියට අහස වගේමයි. මොනදේ උනත් අහස ඉවසගෙන ඉන්නවා. තරහ ගියා කියලා කවදාවත් අහස මිනිස්සුන්ගෙ ඔලුවට කඩන් පාත් වෙන්නෙ නෑ.
ඉවසීම..ලෝකෙ තියන පුදුම වචන වලින් එකක්.. තව කෙනෙක්ගෙ ඉවසීම බලන්න මිනිස්සු ගොඩක් වෙලාවට අනිත් කෙනාගෙ හිත රිද්දනව ඇති. එහෙම හිතලා හිත ඉවන්න පුරුදු වෙනවා. රිදෙන හිතෙ ආදරණීය හැගීමක් මතක් කරගෙන ආයෙමත් ඉවසීම තියාගන්නවා. දුක.. වේදනාව මේ හැමදේම වචන වලින් පිට කරන්න බැරි විදියට හිත ඉවසන්න පුරුදු වෙනවා. රිදුනු හිත එක්ක තනිවෙලා හිත රිදුනු හැමදේටම සමාව දෙන්න හිත පුරුදු වෙනවා. හැමදාම හිත රිදෙනවා. හැමදාම සමාව දෙනවා. ඒ ඉවසීම ඇතුලේ තියෙන්නෙ ආදරයද, මනුස්සකමද කියලා වෙලාවකට හිතෙනවා. මේ හැමදෙම ඇතුලෙ ඉවසීම තියනවා.
ඉවසීම නිවට කමක්...සමහර අය දකින විදිය එහෙමයි. ඒත් ඉවසීම කියන්නෙ හිතට ලොකු භාවනාවක්.. හිත රිදුනු හැම වෙලේම ජීවත් වෙන්න මගක් කියපු ඉවසීමට හැමදාමත් මම ගරු කරනවා. මේ ඉවසීමත් එක්ක හිනාවෙන්න ලස්සන දවසක් ඒවි. ඒ දවස වෙනකල් කොච්චර නම් ඉවසන්න වෙයිද කියලා හිත දන්නෙත් නැ. මම දන්නෙත් නැ.සමහරවිට එහෙම දවසක් එන එකකුත් නැ.
පහනක්ව නොදැල්වෙන ජීවිතේ..
හිමගිරක සීතලෙන් ගැහෙනවිට..
කියන් මට..
තව කොතෙක් ඉවසම්ද ?
No comments:
Post a Comment